|
Στονουρανότούτίποτα μεελάχιστα
Από τηνκλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάωτηζωή
την κατασκοπεύωμήπως καταλάβω
πώςκερδίζει πάντα αυτή
ενώχάνουμεεμείς.
Πώςοι αξίεςγεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ' αυτό που πρώτολιώνει:
τοσώμα.
Πεθαίνωμεςστονουμουχωρίςίχνος αρρώστιας
ζωχωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνωκι ας είμαι
σεκοντινή μακρινή απόσταση
απ' ό,τιζεστό αγγίζεται, φλογίζει...
Αναρωτιέμαι τιάλλουςσυνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στοτραύμα τηςοριστικήςεξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάωτησοφία μουστοφόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζεςκρατάω∙
να φεύγουν τα περιττάλέω
να μπω στονουρανότούτίποτα
μεελάχιστα.
Al cielo de la nada con lo mínimo
A través del ojo de la cerradura observo a escondidas la vida,
la espío para ver si acaso entiendo
cómo ella gana siempre
mientras nosotros perdemos.
Cómo los valores nacen
y se imponen sobre lo primero que se acaba:
el cuerpo.
Muero en mi pensamiento sin signo de enfermedad.
Vivo sin necesitar ningún ánimo.
Respiro aunque esté a una lejana cercana distancia
de lo que se toca caliente y arde en llamas…
Me pregunto qué otros lazos inventará la vida
entre el golpe de la extinción definitiva
y la maravilla de la inmortalidad cotidiana.
Debo mi sabiduría al miedo:
pétalos, gemidos, matices,
los desecho.
Suelo, aire, raíces conservo.
Digo que lo que sobra se vaya
para entrar al cielo de la nada
con lo mínimo.
Λέει η Πηνελόπη
Δενύφαινα, δεν έπλεκα,
ένα γραφτόάρχιζα, κιέσβηνα
κάτω απ' το βάροςτηςλέξης
γιατίεμποδίζεται η τέλεια έκφραση
όταν πιέζετ' από πόνοτομέσα.
Κιενώ η απουσία είναι τοθέμα τηςζωήςμου
- απουσία από τηζωή -
κλάματα βγαίνουνστο χαρτί
κι η φυσικήοδύνητουσώματος
πουστερείται.
Σβήνω, σχίζω, πνίγω
τιςζωντανέςκραυγές
"πουείσαι έλα σε περιμένω
ετούτη η άνοιξηδενείναι σαν τιςάλλες"
και ξαναρχίζωτο πρωί
μενέα πουλιά αι λευκάσεντόνια
να στεγνώνουνστονήλιο.
Δε θα' σαι ποτέεδώ
μετολάστιχο να ποτίζεις τα λουλούδια
να στάζουν τα παλιά ταβάνια
φορτωμένα βροχή
και να ΄χειδιαλυθεί η δικήμου
μεςστηδικήσου προσωπικότητα
ήσυχα, φθινοπωρινά…
Η εκλεκτή καρδιάσου
-εκλεκτήγιατίτηδιάλεξα-
θα' ναι πάντα αλλού
τιςκλωστές πουμεδένουν
μετονσυγκεκριμένοάντρα
πουνοσταλγώ
όσο να γίνεισύμβολοΝοσταλγίας ο Οδυσσέας
και ν' αρμενίζειτιςθάλασσες
στου καθενόςτονου.
Σελησμονώμε πάθοςκάθεμέρα
για να πλυθείς από τις αμαρτίες
τηςγλύκας και τηςμυρουδιάς
κιολοκάθαρος πια
να μπειςστην αθανασία.
Είναι σκληρήδουλειάκιάχαρη.
Μόνημου πληρωμή αν καταλάβω
στοτέλοςτι ανθρώπινη παρουσία
τι απουσία
ή πωςλειτουργείτοεγώ
στηντόσηνερημιά, στοντόσοχρόνο
πωςδενσταματάειμετίποτα το αύριο
τοσώμα όλο ξαναφτιάχνειτον εαυτότου
σηκώνεται και πέφτειστοκρεβάτι
σαν να το πελεκάνε
πότεάρρωστο και πότεερωτευμένο
ελπίζοντας
πωςό,τιχάνεισε αφή
κερδίζεισεουσία.
Dice Penélope
And your absence teaches me what art could not
Daniel Weissbort
No tejía, no cosía,
un escrito comencé, y lo borraba
bajo el peso de la palabra
porque es imposible la expresión perfecta
cuando es presionada por el dolor interno.
Y mientras la ausencia es la directriz de mi vida
—ausencia de vida—
llanto brota hacia el papel
y el dolor físico del cuerpo
que se seca.
Borro, atravieso, ahogo
los vivos gritos
“dónde estás, ven, te espero,
esta primavera
no es como las otras”
y comienzo nuevamente en la mañana
de nuevos pájaros y nuevas sábanas
secándose al sol.
Nunca estarás aquí
con la manguera regando las flores,
mientras los viejos techos se sostienen
cargados de lluvia,
habiéndose diluido mi realidad
en la tuya,
tranquilamente, otoñalmente…
Tu corazón único
—único porque lo elegí—
estará siempre en otro lado
y yo con palabras cortaré
los hilos que me atan
a dicho hombre
que extraño
mientras Odiseo sea símbolo de Nostalgia
y navegue en los mares
de la mente de cada uno.
Te echo de menos con pasión
cada día,
para limpiarte de los pecados
de la dulzura y del bello olor,
todo completo,
vuélvete ya inmortal.
Es un trabajo duro y desgraciado.
Mi único pago será entender
al final qué es la presencia humana,
qué, la ausencia
y cómo funciona el yo
en tanta soledad, en tanto tiempo
que no se detiene con ningún mañana,
todo el cuerpo se repara a sí mismo,
se levanta y cae a la cama
como si lo hirieran
algunas veces enfermo, otras enamorado,
esperando
que lo que pierde en tacto,
lo gane en esencia.
Θέλω να γράψωένα ποίημα
III
Θέλω να γράψωένα ποίημα
για την πρώτηφορά που βρέθηκα γυμνή
χωρίςνάμαι πια μικρή
για τα μάτια τουάντρα
πώςμέτραγαν τις ατέλειέςμου
πριντιςξεπεράσουν
για τα δάκτυλα που ακολουθούσαν τα μάτια
για τον πρώτο πόνο, το πρώτοάνθος
όταν άνοιξεμεςστοσκοτάδι πουμεχάιδευε σαν φως
για τα ρούχα, τόσοενοχλητικάμετά
για τα φαγητά πουξύπναγαν πια
μιαν άλλη πείνα.
Θέλω να γράψωένα ποίημα
για την πρώτηφορά…
Αλλ’ ούτ’ η ψυχήμουτηγεύση αυτή
δενέχεισυγκρατήσει.
Quiero escribir un poema
III
Quiero escribir un poema
de la primera vez que me hallé desnuda
sin ser pequeña ya,
de los ojos del hombre
que medían mis imperfecciones
antes de atravesarlas,
de los dedos que seguían los ojos,
del primer dolor, la primera flor
que se abrió en la oscuridad que me acariciaba como una luz
de la ropa, tan incómoda después,
de las comidas que despertaban ya
otra especie de hambre.
Quiero escribir un poema
de la primera vez…
Pero ni siquiera mi alma
ha logrado concentrar aquel sabor.
Εἶχε ἡ ἀγάπη μας μιὰκοσμικὴἐξουσία
Εἶχε ἡ ἀγάπη μας μιὰκοσμικὴἐξουσία
μαγεύονταν οἱἄνθρωποι
ὅταν περπατούσαμεμὲ βῆμ’ ἀργὸ
σὰν βάρκα νὰμᾶς πήγαινε
γιορτὴ καὶ μὲτραγούδια.
Ἀτημέλητοι
μὲτὸχνούδιτῆςκουβέρτας
ἀκόμα στὸ λαιμὸ
ἔμοιαζαν οἱφωνές μας
τοῦτσακαλιοῦ καὶ τ’ ἀηδονιοῦοἱἡδονὲς
μπλεγμένεςστὸνἀέρα.
Γνωρίζαμετὶς ἀπαντήσεις
ὅταν ρωτᾶνοἱἄγγελοιστὶς πόρτες
αὐτοὶ ποὺστέκουν καὶ φυλᾶν
αὐστηρὰχωρισμένεςτὴν ἐπίγεια
ἀπὸ τὴνοὐράνια θλίψη.
(—Ναί, θὰμείνουμεἐδῶ…
—Ὅσοκρατήσει…
—Θαυμάζουμετὴνἀλεποῦ πὼςτρέχει…
—Θὰγράφουμε ποιήματα ὡςτὰ βαθιὰγεράματα
ὡςτὸνμεγάλοσωματικὸ πόνο…)
Σπάνια ἀγκαλιάζεις
σπάνια φοβᾶσαι
τὸθάνατοτόσο πολὺ
ὅσοὅταν στὰχέρια σου
ὁ ἔρωτας
γίνεται τὸσκῆπτρο
τῆςκοσμικῆςἐξουσίας.
Tuvo nuestro amor un poder cósmico
Tuvo nuestro amor un poder cósmico,
maravillaba a las personas
cuando caminábamos a paso lento
como si un bote nos llevara de fiesta
y con canciones.
Desarreglados
con la tersura del cobertor
todavía en el cuello,
nuestras voces parecían
la del coyote y la del ruiseñor,
placeres revueltos en el aire.
Sabíamos las respuestas
cuando a las puertas preguntan los ángeles,
que de pie cuidan con firmeza, separadas,
la tristeza terrenal de la celestial.
(—Sí, aquí nos quedaremos…
—Mientras dure…
—Observamos con maravilla a la zorra que corre…
—Escribiremos poemas hasta entrada la noche,
hasta el gran dolor corporal…)
Rara vez, abrazas,
rara vez, temes
la muerte cuando, en tus manos,
el amor
se vuelve el cetro
del poder cósmico.
|
