![]() |
Magda Isanos |
No. 73/ Octubre 2014 |
|
Breve antología de la Poesía rumana contemporánea Copilul meu, să nu mă cauţi Copilul meu, să nu mă cauţi. Toate iţi vor vorbi de mine cu dreptate. după ce n-am să mai fiu, să nu spui : “Pentru mama-i târziu”. Să ştii c-am să râd în flori si c-am să-nconjur de multe ori cu nourii şi cu ploaia ogrăzile unde mi-am petrecut amiezile. Dacă suferi, să mă chemi serile, si-am să vin lângă inima ta, de-ar trebui să străbat zările si marea cu aripa mea. Să nu te temi de faţa meau schimbată. Să nu spui : “Mama n-a fost aşa niciodată!” Ai să-mi cunoşti glasul poveştilor în arborii din faţa fereştilor. Din multe semne-ai să-nţelegi că-s eu, când am să vin lângă patul tău si-am să fac aerul răcoros, scoborând toate stelele jos. Ai să cunoşti că-i mama după pace si după felu-n care totul tace – durerea şi grija de mâine – după mirosul de gutui şi pâine. Ai să mă ştii şi-ai să zâmbeşti dormind. Eu, când am să văd soarele răsărind, de teamă să nu mă fac rouă şi să mor, am să-mi iau îngerii şi-am să zbor. Hijo mío, no me busques… Hijo mío, no me busques. Todas las cosas te van a hablar de mí con razón. Cuando yo no sea más, no digas: “ Ya es tarde para mi madre”. Sabes, yo voy a reír en las flores y voy a cercar muchas veces con las nubes y la lluvia los corrales allí, donde una vez, pasé mis mediodías. Si sufres, llámame por la noche, y yo vendré al lado de tu corazón aunque debería traspasar el horizonte y también al mar con mis alas. No tengas miedo de mi rostro cambiado. No digas: “¡Mi mamá nunca fue así!” Tú vas a reconocer mi voz de cuento en los árboles delante de las ventanas. Vas a comprender que soy yo por tantas señas, cuando llegue hasta el lado de tu cama y haré que el aire sea fresco, bajando junto a ti todas las estrellas. Tú vas a saber que mamá está cerca también en la manera que tienen de callar todas las cosas – en el dolor y la inquietud del mañana – y en el olor del membrilla y del pan. Vas a reconocerme y a sonreírme en tu sueño. Y en cuanto a mi, cuando vea que el sol se levanta, voy a llevar mis ángeles y a volar por si acaso me asalta el temor de no devenir rocío y morir… Ştefan Augustin Doinaş (1922-2002). Miembro del “Circulo Literario de Sibiu”, agrupamiento de jóvenes intelectuales que intentan, a pesar de la segunda guerra mundial y su atmósfera hostil hacia la cultura, continuar, en el contexto general de la cultura rumana, una línea poética fundamentalmente lírica, sin intrusiones políticas. Su lírica medita sobre la condición humana, a veces con acentos de balada. Opta por una expresión neorromántica, muy evidente en sus primeros poemarios. Más tarde, sus versos se transforman, accediendo a una lírica “reflexiva” que cultiva permanentemente una emoción discreta: Anotimpul discret (Estación discreta, 1975). El poeta busca sustancialmente en su escritura expresar con rigurosidad lo clásico. Poem La început a fost cuvântul IUBIRE. Respiraţia ta ajungea până la mine stranie, ca o adiere de vânt, iar vântul stăruia-n juru-ne ca o respiraţie tainică. nu-mi mai amintesc din timpul acela decât locurile umbrite pe unde treceam şi cerul înalt. Celelalte toate, dacă mai vin, le întâlnesc întâmplător, ca pe tine. Întotdeauna, acelaşi ceas bătea ora; întotdeauna acelaşi ceas bătea ora: parcă toate lucrurile din lume ar fi avut o singură moarte în aceeaşi inimă. Zadarnic dau ceaţa uşoară-ntr-o parte: arborii s-apleacă deasupra cu crengile lor si rămânem singuri în întuneric Cu o profundă revărsare de ape. La început a fost ţărmul meu, ţărmul tău, iar între noi IUBIREA ca un ocean mort. Prima dată, soarele, în timp ce trecea de la unul la altul, căzu, pasăre de aur ucisă, în valuri. Pe urmă, fără ştirea noastră, fiinţe hrăpăreţe coborâră de pe ţărmuri, umblară pe ape. Aceasta dură câteva mii de ani. Apoi, într-un târziu, animale marine veniră să muşte din ţărmuri. acum, liniile noastre mâncate se aseamănă cu profilul continentelor iar sufletele, ca floarea nestatornică din spuma mării, se sfarmă în vânturi, se usura pe stânci. La început între noi a fost un singur cuvânt. Acum, sute de cuvinte moarte se însufleţesc, când respiraţia ta ajunge până la mine, stranie, ca o adiere de vânt… Poema Al principio fue la palabra AMOR. Tu respiración llegaba a mi rara, como un soplo de viento, y el viento mismo se quedaba junto a nosotros como una respiración misteriosa. Yo recuerdo de aquellos tiempos solamente los lugares ensombrecidos por donde pasábamos y el cielo alto. Las otras cosas, si vienen, las encuentro de pura casualidad, como te encuentro a ti; para siempre el mismo reloj tocaba la hora… Para siempre el mismo reloj tocaba la hora: parece que todas las cosas del mundo tendrían una única muerte en un sólo corazón. En vano aparto la niebla diluida: los árboles inclinan sus ramas encima de nosotros y nos quedamos solos en la noche en medio del agua que se desborda. Al principio fue mi orilla, la tuya, y entre nosotros EL AMOR, como un océano muerto. Por primera vez el sol, mientras pasaba del uno al otro caí, pájaro de oro asesinado entre las olas. Después, sin que lo supiéramos, seres rapaces descendieron de las orillas, caminaron sobre las aguas. Eso permaneció unos miles de años. Luego, finalmente, criaturas marinas vinieron para morder en las orillas. Ahora nuestra frontera mordida se parece al perfil de los continentes; y las almas a la flor inconstante hecha de la espuma del mar, que el viento destruye o se seca sobre las rocas. Al principio entre nosotros fue una sola palabra. Ahora cientos de palabras muertas se animan cuando tu respiración llega hasta mí, rara, como un soplo de viento… Un zeu al hotarelor Un zeu al hotarelor stă între noi. Sărutul rămâne pe umerii lui şi zace uitat, putrezind ca mărul pe care cândva l-am muşcat amândoi. Ne-aducem aminte că-a fost amărui. Pe sânii de brumă, pe şolduri apoi bogat pâlpâia cu flacăra-i părul, aşa cum de-atunci nencetat îl văzui. Acum eşti departe, iar visul e scrum. O undă bogată-n fum şi dezastre trecând spală lespedea unde şezum. Acum înţeleg că până la moarte de vârsta de foc, de inimi, de astre un zeu al hotarelor ne desparte. Dios de las fronteras Un Dios de las fronteras se queda entre nosotros, el beso permanece en sus hombros y yace allí, olvidado, pudriéndose como la manzana que los dos un día mordimos. Nos acordamos que fue amargo. Sobre los senos de escarcha, después en las caderas tu pelo centelleaba abundante con su llama, así como lo veo sin cesar desde entonces. Ahora tú estás tan lejos y todos los sueños son sólo ceniza. Una ola rica de humo y desastres ava que corre, la losa donde nos sentamos. Ahora comprendo que hasta el día de la muerte el Dios de las fronteras nos separa, de la edad del fuego, de los corazones y los astros.
|
Breve antología de poesía rumana contemporánea, segunda entrega: Introducción de Breve antología de poesía rumana contemporánea |